در بخش دوم، به طور مفصل درباره بحران‌های مالی مرتبط با این روند صحبت کردیم. این بحران‌ها شامل افزایش قیمت‌ها، کاهش قدرت خرید مردم و تاثیرات منفی بر کسب‌وکارهای کوچک است که توان رقابت با فروشگاه‌های زنجیره‌ای بزرگ را ندارند. همچنین، به مسائل اقتصادی کلان مانند تورم، نوسانات نرخ ارز و سیاست‌های دولتی که نقش مهمی در شکل‌گیری این بحران‌ها دارند، پرداختیم. در این بخش، دکتر رئیسی به چالش‌های مالی پیش روی این صنعت و راهکارهای احتمالی برای مقابله با این مشکلات نیز اشاره کرد. در این نکات اشارات واضحی به وضعیت بانک ها نسبت این صنعت هم بیان شده است.

نسبت بانک‌ها و مال‌های بزرگ در ایران به وام‌های کلان، نشان‌دهنده وابستگی این مؤسسات به نظام مالی کشور است. بسیاری از این مال‌ها برای تأمین مالی پروژه‌های بزرگ اقتصادی، از بانک‌ها وام می‌گیرند، که می‌تواند منجر به افزایش ریسک سیستم بانکی شود. این وضعیت همچنین به چالش‌هایی نظیر عدم شفافیت و ناکارآمدی در تخصیص منابع دامن می‌زند.

ریسک‌های مرتبط با وام‌های کلان بانک‌ها به مال‌های بزرگ می‌تواند تأثیر عمیقی بر اقتصاد و به ویژه بر فقیران داشته باشد. زمانی که بانک‌ها به مؤسسات بزرگ وام می‌دهند، ممکن است به دلیل عدم نظارت کافی و ضعف در مدیریت مالی، به ایجاد نابرابری‌های اقتصادی دامن بزنند. این وضعیت می‌تواند منجر به ناکافی بودن منابع مالی برای پروژه‌های کوچک‌تر و محلی شود که معمولاً به بهبود وضعیت معیشتی فقرا کمک می‌کنند. همچنین، در صورت ناتوانی این مال‌ها در بازپرداخت وام‌ها، فشار مالی بر بانک‌ها و در نهایت بر کل اقتصاد افزایش می‌یابد و این امر می‌تواند به کاهش اعتبار و افزایش نرخ بهره منجر شود که به ضرر قشر آسیب‌پذیر جامعه خواهد بود.

البته که این اتفاقات ابعاد فرهنگی نیز دارد.

بحران فرهنگی و سرخودگی نان‌آوران خانواده در ایران به مشکلات اقتصادی و اجتماعی مرتبط است. فشارهای مالی و نبود اشتغال پایدار می‌تواند باعث از بین رفتن حس ارزشمندی و اعتماد به نفس در نان‌آوران شود. این وضعیت ممکن است به نارضایتی اجتماعی، افزایش آسیب‌های روانی و فروپاشی روابط خانوادگی منجر شود. در نتیجه، ضرورت حمایت‌های فرهنگی و اجتماعی برای بهبود وضعیت معیشتی و روحی این افراد بیشتر احساس می‌شود.