دیپلماسی نفتی

یکی از عرصه های مهم اعمال سیاست نفتی مسئله نوع عملکرد در برداشت از میادین نفتی مشترک با کشور های همسایه است. ایران 28 میدان نفتی مشترک با کشور های دیگر دارد. علمکرد و غفلت در برداشت از میادین نفتی مشترک باعث شده است که سهم ایرن از این میادین نفتی به طور قابل ملاحظه کاهش پیدا کند. بخش مهمی از این منابع، منابع مشترک نفتی مشترک میان ایران و عربستان است که به دلیل چالش های سیاسی سال های اخیر اهمیّت بسیار زیادی پیدا کرده است.

میدان های نفتی مشترک

چهار میدان نفتی فرزاد A و B ، آرش و فروزان میادین مشترک میان عربستان و ایران هستند. با آنکه عملیات اکتشاف این منابع ابتدا به وسیله ایران انجام شده است امّا متاسفانه در طی سال های اخیر برداشت ایران از این منابع به حد بسیار پایینی رسیده است و تجهیزات مورد استفاده نیز بیکار مانده و یا به عربستان فروخته شده است. به نحوی که اگر برداشت از این میادین به طور جدّی آغاز نشود این منابع دیگر قابل برداشت نخواهد بود. با آنکه در مورد میدان های فرزاد A  و B تعاملاتی با شرکت های هندی برای مشارکت در مطالعات استخراج انجام شده بود؛ امّا متاسفانه برداشت از این میادین تا کنون نتیجه مشخصی نداشته است.

وضعیت استخراج ایران

در روز های گذشته خبر از توافق 11 میلیارد دلاری آرامکو عربستان و شرکت توتال فرانسه در مورد ساخت یک واحد پتروشیمی پیشرفته در صدر اخبار نفتی منطقه قرار گرفت. ساخت چنین واحدی به شرکت آرامکو اتین امکان را می دهد که فرآورده های نفتی ساده خود را به محصولات شیمیایی پیشرفته مانند اتیلن و سایر گاز‌های صنعتی تدیل کند. ساخت چنین صنایعی در عربستان سعودی باعث شده است تا عربستان به سمت اکتشاف های بیشتری حرکت کند در این راستا این کشور عملیات استخراج از میدان نفتی آرش را نیز آغاز کرده است. اتفاقی که باعث می شود نگرانی ها در مورد از دست رفتن منابع میدان های مشترک را بیشتر کند. قطعا مسئله میدان های نفتی مشترک نیازمند یک سیاست ورزی دقیق و فوری از سوی وزارت نفت و صنایع فعال در حوزه فرآورده های نفتی و محصولات شمیایی می باشد.